,,Mannen in witte pakken rukken uit, gevolgd door cameraploegen. Ze filmen hoe straten worden afgezet met rood-witte linten. Samen versterken ze het beeld dat er iets heel ergs aan de hand is. Maar is dat echt zo?'', vraagt de hoogleraar Besturen van Veiligheid van de Radboud Universiteit zich af.

Hij deed in opdracht van woningcorporatie Talis onderzoek naar wat een redelijke, proportionele aanpak zou zijn. Te vaak volgen na de vondst meteen grootschalige, kostbare saneringsprogramma’s, met ingrijpende financiële gevolgen voor de betrokken organisaties, zoals woningcorporaties.

Kans miniem

Het risico van zogenoemd hechtgebonden asbest in woningen en daken is echter heel klein, stelt Helsloot. Vezels kunnen in principe niet loskomen en het asbest is vaak verwerkt op plaatsen die niet direct in open verbinding staan met de lucht. ,,Daarmee is de kans miniem dat je in het dagelijks leven ziek wordt en overlijdt als gevolg van asbestblootstelling'', aldus de hoogleraar. Het risico dat je om het leven komt door een verkeersongeval of een brand, is vele malen groter.

De kosten van asbestverwijdering uit woningen zijn hoog en worden steeds hoger door strenge regelgeving. Het geld dat daaraan wordt besteed, kan niet worden geïnvesteerd in andere belangrijke woningverbeteringen, zoals energiebesparing. Conclusie volgens Helsloot: ,,de verhouding tussen kosten en baten van grootschalige asbestsanering is scheef. Elk gewonnen extra gezond levensjaar kost honderdduizenden euro’s.''